“Yüzüğümü kim yedi?” diye feryat etti doğum günü çocuğu en deli kahkahaların bir dilim çikolatalı pasta yanında ikram edildiği bir akşamda. Kenarları aşınmış ojelerime kaydı dikkatim. En son ne zaman bu kadar kalabalığın içinde bu kadar kalabalık hissetmiştim hatırlamaya çalıştım. Kadehler bir kez daha kalktı, bu sefer dostluğa.. Birbirine sevgiyle bakan, güzel bakan bu insanların tam ortasında buluvermiştim kendimi yalnızlığa açılan bir kapının eşiğinde ve hayat yine sevimli bir espri yapıyordu sanki, kırmadım onu kocaman bir kahkaha çıkıverdi dudaklarımdan. “Kimler geldi kimler geçti.” demedim bu sefer hep dediğim gibi. “Kim bunlar?” dedim. İlk defa gördüğüm güzel bir çiçeğe uzanır gibi, uzanıp dokunmamak gibi, uzun uzun bakıp her bir rengini ezberlemek gibi. Güzel olan bir şeylerin fragmanıydı belki de. Aşık olmak başka bir gezegende filizlenen bir papatya, oksijenden mahrum kalmış nefes alamamış şimdilerde.
Ve ben gidiyorum kahkahalarımı da alıp uzak bir yere. Günler birbirini kovalayan tren vagonları gibi. Kime veda kime selam bilemeden avuçlarımı terletiyor, saçlarım uçuşuyor hızla giden bir arabanın camından sarkan yaramaz bir çocuk gibi. Kim bilir, geri döndüğümde bulabilecek miyim yerinde, sahi dönebilecek miyim geri?