In Vino Veritas

“Öğrenirdi belki.” dedim mızıklayarak. Tıslayarak güldü bana, göz göze geldik. Hüzünle baktı gözlerime. “Sen öğrendin, ben öğrendim bak...

Vişne suyu kutularından büyük olanı seçtim ona. Sonra peçetelere çiçekler çizdim ve poşete koydum. Orada duran neşeli bir garson kızdım...

Derin bir nefes aldım daralmış göğsüme doğru sonra iç çekerek bıraktım. Tam o sırada en son ne zaman böyle içimin daraldığını hatırlamaya...

Sonra nasıl hissettiğimi bir grafikle anlattı. Çizgiyi nasıl aştığımı ve nasıl çizgiden düştüğümü seyrettim. Klinikten çıkıp Kadıköy’e...

“Kapatıyoruz, neredeyse bedava” tabelası asmışım sanki. Sosyal deney gibi ortalıkta dolaşıyorum bir süredir. Topluma açık ama aynı...

“Sevgi öyle bir şey değil.” dedi. Şiddetle karşı çıktım önce. Sonra sanki bir romantik-komedi senaryosunda monolog yazarıymışım gibi...

Yoga stüdyosunun dingin sessizliğinde köşede bir yerde meditasyon sandalyesine kurulmuş otururken iki kat shavasana battaniyesi...

Google’a yazdım. “İstifa dilekçesi nasıl yazılır” sonunda bugünleri de görmüştük. Birkaç hafta önce Emre’ye insanlardan şikayet ederken...

Vize başvurusu süreci, sınavlar, yoga dersleri derken birkaç ay daha yuvarlandı gitti ardı ardına atılan tekila shoutlar gibi. Ellerimi...

Öfkelenmedim, dünyaya bir öfke doğurdum o gece. Düşüncelerim o kadar hızlı geçiyorlardı ki zihnimden keskin bir jilet gibi organlarımı...

“Öğreniyorum.” diye fısıldadım kendi kendime. Bu sefer öfke duymuyordum ama iyi olanı seçtiğim için de değildi sanki, ya da korktuğum...

“Uçurtmaları seyrederdim.” dedi Rana Hoca. “Bir sürü uçurtma vardı rengarenk. Bazıları çok yakından uçardı, bazıları özgürdü uzaklara...

“Sakin ol.” dedim kendime, “Atak geçiriyorsun. Sakin ol, biraz sürecek ama geçecek.” Bu sözlerim sıcak suyun buharında kayboldu sanki...

Bir keresinde Almanya’dan Türkiye’ye uçarken sabaha karşı, gökyüzünde güneşin pıtırtılarla doğuşunu seyretmiştim. Kırmızının, morun ve...

“Alan yaratıyoruz burada.” dedi Mey, şefkatli ses tonuyla. Aslında belki onu tanıdığım bu kısacık zaman diliminde yüzlerce kez duymuştum...

Bu akşam yeryüzündeki bütün aç insanları doyurabilecek kadar fıstıklı ve peynirli cips yedikten sonra eğitim ödevlerimi teslim ettim. Her...

İnsan yanlış yerde durduğunu nasıl anlar? Son zamanlarda kendime yalan söyleme huyum olduğunu ilk Taygun yüzüme vurmuştu. Sonra da...

Dün İnstagram'da 2014 yılında İstiklalde çekilmiş bir posta rastladım. 2014 güzel bir yıldı. Bir gün İstiklalde son kez Light in Babylon...

Bakış açısıydı belki bu kadar çatışmamızdaki alt yapı eksikliği. Bugün ilk defa gözlerinin içine baktım okumak isteyerek. Bütün o öfke...

Onu klonlayabilseydim, biri bende kalsaydı diğeri gitseydi kendi yoluna. 'Biri' kalsaydı hep yatağımın sağ tarafında, dönüp dururken...