Bakış açısıydı belki bu kadar çatışmamızdaki alt yapı eksikliği. Bugün ilk defa gözlerinin içine baktım okumak isteyerek. Bütün o öfke patlamalarının altında bir yaşanmışlık olduğunu varsayarak görmek istedim ne söylemek istediğini. Yardıma ihtiyacı olan kocaman bir adam vardı karşımda. Bazı şeyler yaşanmışlıklarla ilgili değildi belli ki. Ve neden daha önce görmek istemediğimi sordum kendime. Yarası olanı gözlerinden tanırdım hep, bir yerlerde boğulmuşum bencilliğimin derinliğinde. “Sevgi” dedi.. “İhtiyaç duyuyordum eskiden, artık peşinden koşmuyorum..” Bütün bu yüzeyselliğin içinde boğulan biri elbette sürekli sesini yükseltecekti anlaşılmak için. Hep ‘sen’ diyecekti, “Sen yaptın!” Ve hep kusacaktı içindeki ödemi. Hep diğerleri tarafından görünmez olacaktı ki ancak dikenlerini batırdığında farkedildiğini öğrenecekti. Ah dedim, biliyorum bu hissi. Özür dilerim, ben de o insanlardan biri oldum işte. Kör olanlardan. Mesele kimin haklı olduğundan öteydi oysa. Dişlerimi sıktım, bir şey daha öğrendim bugün, bir insan daha dokundu, esti içimden, geçti. Sevgiyle çözmeliydi bunu da. Savaşmadan atmamalıydı ellerim her yandığında yaptığım gibi.
Bir çaresi bulunurdu elbet. Saksının o tarafı yeterince güneş görmüştü, biraz da bu tarafını çevirmeliydi.
Eşeledim küçük toprak birikintisini, kokusunu çektim içime. Kırıldığın kadar sert, sevildiğin kadar acımasız oluyordun bu noktada. Ellerimin eklem yerlerine varana kadar hasta hissettim kendimi. Sonra bugün evi süpürmem gerektiğini hatırladım ve dikkatim dağıldı. Neyseydi.. Nasıl olsa yabancı değildi Merve. Hoşgelsindi.
H.
Comments