İçinde en az bir tane ‘Gitmek’ kelimesi olan bir şarkı dinlemezsem günlük efkar limitimi doldurmamış hissediyorum kendimi. Sonra TOEFL denemesinden 69 alışımı kutlamak için bilgisayarımı açtığım an ekrana şöyle bol mikroplu hapşuruveriyorum. Tylol içtikten sonra terlemem gerekiyordu ama ben kalkıp bir hırka daha giyemeyecek kadar hasta ve halsizdim. Bunun yerine bugün dördüncü katın tardis mavisi merdiven kapısında çarpıştığım çocuğa da mikroplarımı bulaştırmış olduğumu hayal edip yastığıma biraz daha yerleşirken aslında bütün bunların da ötesinde gece uykum konusunda olan endişelerim büyüyor. Zaman geçiyor, yıllar geçiyor. Ne çok dizi ne çok film var izlenecek. Tam burada offtopic yapıyorum ve beyni yakıyorum galiba.
Tam da sınav öncesi Tugay’a üst üste 3 denemeden de 60 üstü alırsam valizimi toplayıp Türkiye’ye döneceğimi söylemiştim. Ama, bu havada gidilmez diyor tam da şu an Nazan Öncel. Keşke public alanda anlatacak bir şeylerim olsaydı. Yani aslında keşke anlatabilseydim, ama biliyor musun, en çok depresyondayken hasta olmayı seviyorum. O kadar güzel bir konsept oluyor ki… Sürünerek okula gidip sümüklerini etrafa saçmak için geçerli bir sebebin oluyor ve sen peçete tepeciklerinin ardından başını kaldırıp “Hastayım.” diyebiliyorsun. Hiç öpmiyim canım ya.
Yine de mutluyuz böyle. İyiyiz tabi böyle. “Ya işte biz de oturuyoruz annemlerle..” gibi bir yazı oldu. Ben gidip bir tylol daha içip sızayım en iyisi.
Edit: En kısa zamanda 1.Kaybedenler Kulübü 2.Into the Wild izlemek lazım bir de.
H.