“Bizi sevgi kurtaracak.” dedim zihnimdeki karmaşadan uyanarak. Bundan 5 ay kadar öncesinde Broadview’deki klinikten çıktığımda hemen yan parktaki banklardan birine çöküp döktüğüm gözyaşlarının elzem hıçkırığıydı ayağımın altından kayıp giden gazete kağıtları. Sahip olduklarımızın kıymetini bir reçete kağıdında yazan latince kelimelerde okuyorduk bazen. “Yaşıyorum ben bak, hayattayım. Kalbim atıyor benim, damarlarımda dolaşan kan hala sıcacık. Ölmedim daha.” diyorduk hıçkırarak ama hiçte hayattaymışız gibi değildi bazen hayat. O şen kahkahaları üç kuruşa harcayabiliyorduk, insandık çünkü.
Kızamadım sonra ilk defa. Köşeye sıkıştığında insan ilk günah keçilerinin boynuna sarılıyormuş kafasında yarattığı kadarıyla ve bencil olanlarımız ilk bencillikten yargılıyormuş karşısındakini. Ve benim bazen nefes alamayacak kadar boğulduğum zamanlar olacakmış hayatımda, ölüm kalım meselesi olduğunda dahi ilk çemberimin içindekileri korumaya çalışacakmışım geç kalmış bir vebalin ucuz bedeli diye. Bu sefer son nefesimi dışarı verip sakince suyun üzerine çekilmeyi bekleyecekmişim kaldırma kuvvetinin azizliğine güvenerek.
Hiç bu kadar yakın olamayacağım sanırım inancıma bir daha ve hiç bu kadar tatmayacağım çaresizliği sanırım.
Sınavda olduğumu bilerek “Allah’ım.” diyecekmişim. “Bu nasıl bir sınav?” sonra gözlerimi kapatacak ve şükredecekmişim karşıma çıkan bütün kavisli yollara da. Öyle günler gelecekmiş ki, öyle geceler.. Bir çift ışıltılı göze bakıp kırılacakmışım geçmişten, bozuk para gibi harcadıklarımdan ve geri alamadığım hatalarımdan. Sonra “Hala hayattayım.” diyecekmişim ama bu sefer çaba harcayarak, varoluşu oksijen israfı olanlara karşılık. Aynaya baktığımda gördüklerim beni tatmin edecek ama geri almak istediklerim olacakmış.
İşin sonunda kendime döneceğim bir gün tekrar, biliyorum. Özür dileyeceğim önce kendimden, o gün geldiğinde tekrar okursam bu satırları varoluşuma güzel bir şey daha kazıyacağım. Diyeceğim ki,
Güçlü olduğunu düşünen insanlar tanıyacaksın, çok görmüş geçirmiş feleğin çemberinden takla atarak geçmiş insanlarla tanışacaksın. Uzun uzun dinle onların hikayelerini. Yargılama, hor görme, asla eksiltme sevgini kalbi atan herhangi bir canlıdan. Hep aradın sevgiyi dışarılarda, hep gözetledin durdun resme yakından baka baka. Oysa içindeydi en büyüğü. Kurduğun her cümleden akıyordu varoluşuna olan doyumsuzluğun, düşmeden öğrenemedin sen hatada olduğunu ve asla dinlemedin aslında o hep gurur duyduğun iç sesini. Sen ihanet ettin kendine, kendine inanıp kendine doğru yürüdüğüne inanırken dahi. Şimdi ait olduğun yere, yine kendine dönme vaktidir. Güzel günlerde ışıldadığın gibi bulutlu günlerde de kapatma kendini bir daha.
Hayatımın son beş senesi tam bir kaos içerinde geçti, ölümler, hastalıklar, aşk acıları, arkadaş kazıkları.. Hiç bitmeyen, hiç sönmeyen bir karmaşaydı sanki. Hep öğrenmem gereken bir şeyler olduğuna, bütün bunların bu yüzden başıma geldiğine inandım. Acıları listelemeye doyamadım. Sanki hep atladığım bir gerçek vardı her birinin ortak noktası olan. Yaşam. Her şeyi kabul ettim de, hayatta olduğumu ve hala nefes aldığımı bir türlü kabul edemedim o toprak sesinin ardından. Abim bana öyle bir travma vermişti ki, son beş yılımı bir nefeslik bir hayal içerisinde yaşayıp kendi kendimi yargıladım durdum. Hep kendime sapladım çuvaldızları.
Şimdi baktığımda göremiyorum artık çıkartılacak bir ders. Kendime itiraf etmem gerekiyor ki, her düştüğümüzde bir ders çıkarırız da hayattan, bir gün öyle bir dert verir ki Allah öyle bir şey öğretir ki; soluduğumuz havayı, bizi biz yapan her şeyi unutup kuralları baştan yazar, öğrendiğimiz her şeyi unutuveririz. “Hayat bu.”. diyorlar ya. Ne getireceği belli olmuyor hiç.
Her şey bittiğinde senin canın sağolsun diyeceğim kendime. Ben bu sefer çabalıyorum aldığım her bir nefes için. Ben artık savrulmuyorum rüzgarda, tutunuyorum hayata ve biliyorum ki hayat o yeraltı edebiyatı romanlarında anlatıldığı kadar ucuz değil.
H.