Tarih atıyorsun ve başlıyorsun yazmaya. Sorguluyorsun, cevaplar alenen kaybolmuş. Kollarındaki kelepçeleri sevmeye başlamışsın gibi bakınıyorsun onlara, kaybolmuşsun belki de. Keşke sadece cevaplar olsaydı bulamadığın. Sanki çırpındıkça seni kafandan bastırıp daha da dibe itmeye çalışan bir el var hava almak istiyor sadece. Geriye bakmamak için gözlerini hepten kapatmışsın gibi. İyileşmeye çalışırken şeffaflaşan bir kalbin vardı bir keresinde ve sen izin verdin. ‘Soluduğun hava olmak istiyorum.’ derken bunu kastetmemiştim. Çelişkiler karıştırıyor kafanı ve kendini o çok iyi tanıdığın boşlukta buluveriyorsun. Kafan karışmış. Hissizlik sarıyor, omuzlarında bir ağrı, kılcal damarlarından yayılan bir yaşam sıvısı, Morfo’nun kanatlarına yayıldıkları ilk andan farklı bu sefer, bu sefer zehirliyor seni. Önce koparılmışsın kök saldığın yerden, sonra tam oraya fırlatıp atılmışsın gibi; kan istiyor su istiyor damarların en iyi tanıdığı yabancıdan. Kelimelerin boşlukta savruluyor, kahkahaların boş yapıyor, gözlerinin rengi bir daha hiç bal rengi olmuyor. Ayna sana yabancılayarak bakıyor, cildin solgunlaşmış biraz sanki, iyi misin gerçekten? Gözlerini kaçırıyorsun çünkü bunu sormasını istediğin kişi bir yansıma değil. Sonra herşeyin bir yansıma olup olmadığını sorguluyorsun, bir yanılsama.. ‘Aferim.’ diyorsun sonra, iyi bok yedin.
H.