“Her gün yapay alkışlarıyla kafa şişiren kalitesiz bir sitcom dizisine uyanırmış gibi geliyoruz buraya sanki.” dedim. Kahkaha attı iş arkadaşım, “Hakkaten ha.” dedi. Mide bulantım ve boğazımdaki zımpara hissi aşinaydı diğer günlerden. Herşeye sahipken nasıl bu kadarda hiçbir şeysiz kalmıştık. Tam olarak ne hastasıydım mesela o an gerçekten bilmek istedim. Ruhumdaki çatlaklarla açıklayamayacağım, bu sefer adımlar atarak, yeni başlangıçlar yaparak üzerini kapatamayacağım bir noktaya gelmiştim belki de. Bilgisayarımın ekranına bakıp önce bir veda mektubu yazmam gerektiğini düşündüm bahane olarak. Sonra intihar eğilimi olan herkesin bu şekilde düşünüp düşünmediğini merak ettim. Ardından da abimi merak ettim. Biz yaşamayı uyuşturucu bağımlılığı olarak görüyorduk. O kadar ışıltılı ve o kadar da zararlı. Kafamın içinde laf lafı açıyordu yine ve ben kendi kendime gözlerimi devirebiliyordum. Kafamın içinde bambaşka bir cehennemi yaşıyordum sanki. Hiç tanımadığım insanlara karşı büyük bir sempati ve en iyi tanıdığım insanlara karşı bir önyargı. Küçük şehirlerin getirileriydi belki. Hayat bize iyi davranmadı diyecektik 30 yıl sonra bir sahil kenarında güneşin batışını hüzünle seyrederken. Gözlerimizin kenarları o kadar da kırışmamış olacaktı ve ben yine kendimi suçluyor olacaktım hep olduğu gibi. Bir şey eksik diyorum kendi kendime. Benim mi kelimelerim yetmiyor anlatmaya yoksa yanlış vurguyla mı başlıyorum cümlelerime. Bilgisayarım bile birkaç işi bir arada fazla yapınca ısınmaya başlıyorken benim bu kadar üşüyor olmam normal mi?
En son girdiğim derin depresyonda gözlerimi kapatınca kendimi metronun önüne atmaktan vazgeçmeye çalışırken bulmuştum kendimi. Bir sonrakinde -ki bir öncekinin en son olmadığını o sırada farketmiştim- bileklerimi kesmekten kendimi alıkoyabilmek için saatlerce -20 derecelik havada bahçede oturup düşüncelerim donana kadar beklemiştim. Bütün bunların en başındaysa Fatih’in varoş sokaklarından birine çakılırsam ne kadar canım acır diye hesaplamaya çalışırken martılarla sohbeti ilerletmiştim. Ama sorun değildi, onların geceleri çenesi hep çok düşük oluyordu zaten. İnsanlar, dedim sonra. Ben kendimi anlayamıyordum ve insanları da anlayamıyordum. Bu girişimci özgüvenime rağmen hiçbir zaman o kadar da topluma karışamadım.
Neden kendime bir yerleşiklik kuramadığımı bilmiyorum. Neden bu kadar yorgun olduğumu, neden bu kadar örselenmiş bulduğumu kendimi, bilmiyorum. Sadece fazla kırılmaktan sanırım. Benliğim sonunda ona yöneltilen bu kadar soruya boş bir suratla bakıp “Hayır, gerizekalı. O işler öyle değil.” diyor. Ve ben kendime yine bir yer bulamıyorum. İçimdeki sızı geçmiyor, yaralar hep kaldığı yerden kanamaya devam ediyor, zamanı mekanı aşan sorunlarımız bizi bıraktığımız yerde sonsuza kadar beklemeye devam ediyor. Gelecek kaygısıyla elektrik yüklüyüm belki de. Düz bir çizgi üzerinde yürümenin ekşimtırak tadı ben de nahoş bir kokuyu andırıyor ve dikkatim dağılıyor. Her gün başka bir yerde olmak istiyorum. En kötüsü de her gün başka biri olmak istiyorum. Bundan tam bir sene önce kafamın içinde bambaşka bir şeyi sorgularken şimdi o dönemde tam olarak şu an sorguladığım şey sayesinde neden asla pişman olmadığımı anlıyorum.
İçimde bir sıkıntı var, hiç geçmeyen. İçimde bir şeylerin yanlış gittiğine dair bir his var ve ben onu bulamıyorum. Hep derdim ki, peki sen ne istiyorsun? sonra peşinden koşmaya başlardım cevaplarımın ve sırtımda gezinen bakışları görmezden gelirdim. Ya şimdi? Kim’in pasaklı bahçesinde oturup geleceğim hakkında konuştuğumuz o gece gibi, her şeyden uzakta her şeyi konuşabiliyorsun da sonunda yakalanıyorsun atlattım dediklerine ya. Doğum yapmış kadınların hamile kadınlara doğumu asla tasvir etmemeleri gibi kandırdılar beni sanırım. Ve üzgünüm içimde sadece her şeyi bırakıp gitmekle ilgili düşünceler varken hayata tutunmakla ilgili düşünceleri dinlemekte zorlanıyorum.
H.