Topuklu ayakkabılarımın ahşap parkeler üzerinde çıkarttığı sesler evimin boş duvarlarında yankılanırken oradan çıkıp gidesim gelmiyordu. O günü unutmayacağım sanırım. Uzun bir yoldan gelmişim gibi hissettim o akşam. Orman manzaralı balkondaki masanın üzerine oturmuş bacaklarımı sallarken gözlerim doldu. Sandılar ki, istediğim tam olarak buydu. Alıp başımı burnumun dikine gitmek.. Hep. Kibrimin ve bencilliğimin geldiği son nokta da bu olmalıydı. Oysa bir hayal kurmuştum ben. Bunları düşündüm kararmakta olan serin akşam güneşine bakarken. İçim üşüdü.
Şimdi yine sanıyorlar ki dalga geçiyorum bu konuda. Hayır geçmiyorum. Artık bir evim var, kendi kendimi geçindirebildiğim bir işim, bir kedim ve kutu gibiden biraz büyük bir dünyam. İntihar etmeyeceğime ve nefes aldığım sürece hayatta kalmaya çabalayacağıma söz verdim. Ama biliyorum ki benden hayır gelmez artık. İçimde duygu kırıntısı bile kalmadı artık yaşama ya da dünyaya dair. Keşfedilmeye değer, ilgi duyabileceğim bir tek şey bile yok. Ve böyle o kadar huzur dolu ve mutluyum ki. Beklentilerden boş ümitlerden ve heyecanlardan uzakta.
Kiramı ödemek için çalışıp, sonra dönüp dolaşıp geleceğim evim ve kedim… Bu şekilde ortalama 50 yıl daha yaşarsam sonra da ecelimle ölürüm. 60’lı yaşlarıma geldiğimde emekli maaşımla para biriktirip turlara katılırım belki, o zamana kadar Misha çoktan aramızdan ayrılmış olur muhakkak. Öyle işte, 50 yıllık planım hazır yani.. Okuyabildiğim kadar kitap, izleyebildiğim kadar belgesel ve alakasız bir şekilde dünyanın en vizyonsuz dizileri ile geçecek bir ömür.
Bu düşünce bana huzur veriyor artık. Çünkü çabalamayı bıraktım. Çünkü kendime dair tek bir sorumluluğum var bu hayatta.. Hayatta kalmak. Ben de öyle yapıyorum.
Hoş geldin; ölmeyi bekleyeceğim, beklerken de kendimi oyalayacağım önümdeki 50 yıl..
H.