Parmaklarımın ucuna basa basa gezdim evimin içinde, sanki bir tıkırtı çıkarırsam uyandırmaktan çekindiğim birileri vardı. Parmak uçlarınla yürü, hatıralar uyanmasın. Kitaplığımın raflarında parmak uçlarımı gezdirdim. Taxi Driver ve Gone with The Wind baskılı iki deftere takıldı gözlerim. Evde bulunan her defterde istisnasız birkaç sayfa yazım vardır, ne zaman, nerede ve ne hislerle yazdığımı hiç hatırlamadığım yazılar. Bu da öyle bir yazıydı. Tarihten anladığım kadarıyla cenazeden birkaç ay sonrası ve onunla tanışmadan birkaç ay öncesi.
“Kafamın içinde sürekli tiktak yapan bir saat var sanki…” demişim. Nefret ederim saat tiktaklarından, düzenli seslerden. Kardeşimin içimde yarattığı uykusuz boşluğu böyle ifade etmişim kendimce. Zaten o defteri de abim araba kazası yaptığında alıp gitmiş. Bazı insanlar gölge gibi giriyor hayatımıza ve gölge gibi çekip gidiyorlar öylece. Defter özelmiş benim için-defteri elime alana kadar hatırlamıyordum bile- sırf o dokunduğu için. Hayat; ironiler, sınavlar, geçiciliklerle dolu.. Bildiğimiz, inandığımız her şey evriliyor bir gün.
Bugün İstanbul’da inanılmaz huzur dolu bir sonbahar havası var. Ama ilkbaharın sonlarındayız aslında. Zaten baharda da yaz sıcaklarını gördük, sorun değil artık. Bütün gece yağmur tıpırtıları ile güzel bir uyku çektim. Sonra çamaşır yıkadım, bulaşık makinesini boşalttım, buzdolabını temizledim.. Son zamanlarda hiçbir şey için acele etmiyorum. Yaptığım her işi yavaş yavaş, araya mutlaka bir nefeslik mesafe koyarak yapıyorum ki, biraz yer açılsın içimde kendime.
Yoksa aceleci soluklarımın dolduramadığı boşlukları kirli düşünceler, korkular ve telaşlar dolduruyor. Artık geçmişe dair keşkelerim ya da yaralarım yok. Artık kalbimde taşıdığım yüklerim yok, bıraktım onları, poşetleyip çöpe attım ellerimle. Gittiğim yerlerde, keşfettiğim şehirlerde beni bastıran aşağı çeken dertlerden arıttım kendimi. Bu sebepten mi yoksa yogadan mı bilemiyorum artık daha dik duruyorum sanki. Sanki boyum uzadı bir miktar.
Ve hiçbir şeyin bir önemi ve değeri kalmadı benim için gülümsemekten ve aldığım nefesten başka. Bütün bu iç savaşlar bu hissiyat içindi sanırım, şimdi anlıyorum.
Tiktaklar durdu ve hepsi geçti bir gün. Yeni maceralar, sıradaki hikayeler için boşalttım raflarımı.
H.