In Vino Veritas

Gerçekten kalbim kırıldığında bir gecede iki kilo verme yeteneğim vardı ve bu sabah kalkıp aynaya baktığımda kemiklerim sayılıyordu....

Parmaklarımın ucuna basa basa gezdim evimin içinde, sanki bir tıkırtı çıkarırsam uyandırmaktan çekindiğim birileri vardı. Parmak...

“İçkisiz bir banyo.. içkisiz bir banyo gibidir işte.” dedi Patrick. Sonra kitabın kapağını kapatıp kaykıldım L koltuğumun kısa kenarında....

Geçen gece Misha gece üçte bütün evi spin atarak koşarken nedense özellikle benim üzerimden geçmeyi de ihmal etmiyordu ev turunun...

Battaniyeyi kaldırıp Misha’nın tek gözü açık uykulu sıfatına baktım gülmemek için kendimi zor tutarak. Yüzüne yüzüne gülünce alınıyordu....

Topuklu ayakkabılarımın ahşap parkeler üzerinde çıkarttığı sesler evimin boş duvarlarında yankılanırken oradan çıkıp gidesim gelmiyordu....

Sonra yeterince uzun bir Cuma ve yeterince uzun bir hafta sonu geçirdim. Her kafadan bir sesin çıktığı olması gerekenden çok fazla...

Sonu yok bu kısır döngünün resmen. İstanbul’un bile tam hissedemediği içimdeki bu soğukluk-günlerimin yarısı kadar süreler zarfında...

Diğer melodramcılar gibi yeni yıla güzel dilekler ve yarısından çoğunu asla gerçekleştiremeyeceğimiz sözler vererek vakit harcamak...

İş çıkışı plazanın önünde yere bağdaş kurarak oturmuş bir şeyler içerken uzun zaman sonra ilk defa birkaç nefes sigarayı bu kadar...

Yine de bazı günler diğerlerine göre daha zor oluyor. Bugün mesela kaç kere gözlerim doldu da kelimelerim boğazımda tıkandı...

“Tırnakların çok güzel.” dedi kız. “Sanki gerçek değillermiş gibi” diye devam etti. “Çünkü gerçek değiller.” dedim. Güldük beraber....

Sonra güldüm yine kendi kendime. Kiralık ev arayışım yine kafayı bozup İstanbul’un en pahalı evlerine bakıp dudaklarımı bükmemle son...

“Gözyaşlarım bölgesel bir iklim değişikliğine sebep oldu. Rutubetli kalbim artık.” Abi, dedim. Bundan iki ay öncesinde kafamın içinden...

Ucunu açtım kalem rujumun sabah. Gömlek ve pantolon sonra… Her hikayem ya bir eksik ya bir fazla başlamak zorundaymış gibi bir adet...

Çığlığı bastım sonra. Olmadı. Bir kez daha haykırdım arabanın içinde yalnız başıma bir kavşağın yuvarlağından daha savrularak geçerken....

Akşamları belli bir saatten sonra gelen kalp ağrısına eşlik eden çalışmaktan acıyan gözlerim mi doğruyu söyleyecekti bana? Bu yüzden mi...

Bazen sadece ağlarsın sebebini bilmeden. Bir kere aldatılınca insan bir daha kimseye ait hissetmezmiş. O yüzden bu pervasızlık belki....

“You were crazy, But I really loved you. If only we had done a few things differently…” Bir hikaye yazmak istedim. Herkesin birbirini çok...

Hayatımın en zor döneminden geçtiğimi farkettiğimde, hayatımın en zor döneminden geçerken yanımda kalması için yalvardığım insanların...